«Ὁ Χριστός ὑπέρ ἀσεβῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. 5,6)

Η θυσία σαν έννοια και ακολούθως σαν πράξη, υφίσταται από την δημιουργία του κόσμου. Δια μέσου αυτής, από πλευράς ανθρώπου εκφράζεται η συναίσθηση της εξαρτήσεώς του από τον Θεό και εξωτερικεύεται η λατρεία, η μετάνοια, η αφοσίωση, η ευγνωμοσύνη προς αυτόν, ώστε τελικώς να επιτευχθεί μία συμφιλίωση ύστερα από την μεγάλη ρήξη της πτώσεως.

Εκείνη τη χρονική περίοδο εμφανιζόμενες χαρακτηριστικές μορφές στον κοινωνικό ορίζοντα, προβάλλουν οι θυσίες των αδελφών Κάιν και Άβελ.

Μιας αναιμάκτου θυσίας από τα προϊόντα της γης του γεωργού Κάιν και μιας αιματηράς θυσίας από το ποίμνιό του, του κτηνοτρόφου Άβελ. Πουθενά όμως δεν προτάσσεται η ανθρωποθυσία από θεϊκής πλευράς. Μία μοναδική περίπτωση εμφανίζεται στην Π. Διαθήκη, αυτή της θυσίας του Αβραάμ. Προβάλλεται όμως για εξύψωση των αρετών της βαθείας πίστεως και εμπιστοσύνης στον Θεό, συνοδεία της ευσεβούς διαθέσεως της καρδίας και για αυστηρά καταδίκη του εγκλήματος της ανθρωποθυσίας.

Όπως ο Χριστός στην επί γης πορεία του μιλούσε με παραβολές για να γίνεται κατανοητός, έτσι και η Π. Διαθήκη προέβαλε ζωντανά παραδείγματα–πρότυπα, για να βρίσκουν άμεση απήχηση–μίμηση στον ακαλλιέργητο λαό.

Τελικώς όμως όλες οι θυσίες ήταν εμποτισμένες από την δίψα και λαχτάρα του λυτρωτού. Αποτελούσαν τον προάγγελό του. Η αγία Γραφή προοδευτικά μέσω ποικίλων θυσιών, προετοίμαζε την καλόβουλη ανθρωπίνη ψυχή για το άγιο βήμα του Γολγοθά. Την απόλυτα διψασμένη ψυχή από την ξέρα την αμαρτίας, για το ιερό ποτήριο που θα εφοδίαζε το ύδωρ το ζων. Την λάξευε πνευματικά, ώστε μορφοποιώντας την αναλόγως, να δυνηθεί «καθημένη» προ του Γολγοθά να ερμηνεύσει την μοναδική εξιλαστήριο ΘΥΣΙΑ της ανθρωπότητος. Ν’ αντικρύσει τον Πατέρα «πού δέν φείδεται τοῦ μονογενοῦς» (Ρωμ. 8,32) και τον θυσιάζει για σωτηρία του ασεβούς γένους. Μία παραδοξότητα, μία μωρία, μία αδυναμία, ένα σκάνδαλο όπως το ερμήνευσαν «οι πολλοί», αλλά και μία ανεπανάληπτη, πρωτάκουστη, μοναδική αυτοθυσία, ανεξίτηλα χαραγμένη στην καρδιά της ανθρωπίνης ιστορίας, που λόγω του αναλλοιώτου χαρακτήρος, ελέγχει αυστηρά κάθε εχθρό και πολέμιο, αλλά και συνδράμει τον εκάστοτε Ισαάκ, φορτωμένο με τα ξύλα της δικής του θυσίας να πορεύεται…

Ας επισκεφθούμε όμως επ’ ολίγον την αρένα της θυσίας, σκαλίζοντας το άχρονο παρελθόν και αντικρίζοντες ξένο θέαμα προς τα μοναδικά άθλια δικά μας θεάματα, ας συζητήσουμε μ’ αυτούς, που επέλεξαν κάτι διαφορετικό. Ασυνήθιστο. Πρωτότυπο. Θεϊκό. Αυτό που αποκαλείται στις μέρες μας βλακεία, ηλιθιότης, τρέλλα, σχιζοφρένεια και εὐγενικῷ τῷ τρόπῳ γραφικότης.

Ο Λεωνίδας με το λακωνικό «Μολών λαβέ» τερματίζει την επί γης πορεία του ενδόξως και γίνεται θρυλικός μέτοχος στο άχρονο διάβα της δόξης των θυσιασθέντων μεν, αιωνίως ζώντων δε.

Ο Κων/νος Παλαιολόγος, ο Γρηγόριος ο Ε´, ο Αθ. Διάκος, επιλέγοντας τον δρόμο της ευθαρσούς ομολογίας, ανοίγουν την αυλαία της αιωνιότητος, ελέγχοντας δριμέως τους συγχρόνους διαδόχους τους, για τον προδοτικό ενδοτισμό τους και την ένοχη σιωπή τους.

Οι χοροί του Ζαλόγγου και της Αραπίτσας, στημένοι επιθετικά απέναντι στην ατίμωση, περιφρονούν, απαξιώνουν και αποτινάσσουν τον ζυγό της αμαρτίας, προσαρτώμενοι στο άρμα της τιμής της ελληνίδος κόρης, ελέγχοντας τις σύγχρονες ελληνίδες που κείτονται εκουσίως στα ελευθέρια χαρέμια της γυναικείας ξετσιπωσιάς.

Τα ολοκαυτώματα του Αρκαδίου και του Κουγκίου σύμβολα αγίας αποτεφρώσεως των σωμάτων και υγιούς αναλαμπής των ψυχών.

Η δε έξοδος του Μεσολογγίου έρχεται να υποδαυλίζει ακαταπαύστως την ανάγκη της δικής μας εξόδου από τον αμαρτωλό εαυτό μας και την πολιορκία της ηθικής εξαθλιώσεώς μας.

Αφήνοντας όμως την σύντομη, αλλά πλήρως διδακτική και ελεγκτική για τους συγχρόνους αναδρομή του παρελθόντος, ας προσγειωθούμε ανώμαλα στην ωμή τωρινή πραγματικότητα. Η έννοια θυσία, ερριμένη από το πτωχότατο σύγχρονο λεξιλόγιο, οπότε άγνωστη. Η πράξη θυσία, πολύ περισσότερο. Αναπέμπει, γι’ αυτούς που γνωρίζουν αρχαία ιστορία, στην θυσία της Ιφιγενείας για τον απόπλου του ελληνικού στόλου. Αυτό αρκεί…

Εξορισμένες λοιπόν η θυσία μαζί με την «φίλη» της αγάπη από έναν κόσμο, που έχει υιοθετήσει εδώ και χρόνια νέα ήθη και έθιμα, πορεύονται προς νέους Εμμαούς για ανεύρεση του Λυτρωτού.

Κάπως έτσι χάθηκε οριστικά ο ιδρώτας και ο μόχθος του πατέρα –στοιχεία θυσίας – για την συνδρομή της οικογενείας, καθότι δεν υφίσταται οικογένεια.

Χάθηκε το παράδειγμα της συζύγου–μητέρας, που άφωνη και ταπεινή, πραγματικός στυλοβάτης της οικογενείας, πρόσφερε στο σπίτι τα ΠΑΝΤΑ, γιατί η σύγχρονη γυναίκα μετανάστευσε και ζει εκτός οικίας, λόγω εργασίας, κατ’ επέκταση εκτός οικογενείας, εκτός θυσιαστηρίου.

Χάθηκε και στα παιδιά το ιερό φιλότιμο που αντάμειβε τους γονείς για την προσφορά τους, γιατί δεν αντικρίζουν πλέον παράδειγμα.

Έτσι ξανοιγόμενοι από το κέντρο προς την περιφέρεια, δηλαδή από την οικογένεια προς την κοινωνία, αντικρίζουμε πιο έντονα τα συμπτώματα της ασθενούς ολότητος. Της βαθείας σήψεως του σώματος–πτώματος της α-Χρίστου κοινωνίας.

Όλες οι αξίες αντικαθεστάθησαν με τις απαξίες: Η εντιμότης με την ανεντιμότητα, η ειλικρίνεια με το ασύστολο ψεύδος, η αξιοπρέπεια με την μικροπρέπεια, η αλληλοβοήθεια με τον τομαρισμό, η εργατικότης με την οκνηρία, η ηθική με την ανηθικότητα κ.ο.κ.

Αναλόγως και οι θεϊκές εντολές παραγκωνίστηκαν αναιδώς από την ανθρωπίνη παρακοή–απειθαρχία. Το απαγορευμένο από τον Θεό –για παιδευτικούς λόγους– ήταν το επίζηλο από τον αχάριστο και πλεονέκτη άνθρωπο. Τα επίζηλα όμως παρασύρουν στην πτώση και στον ψυχικό όλεθρο.

Έτσι στα χρόνια μας ο άνθρωπος καταφρονητής, ασεβής, απόλυτα σατανοκρατούμενος, ως εκ τούτου γαντζωμένος στην αμαρτία, δεν αρκείται στην γεύση του απηγορευμένου καρπού, προχωρά βαθύτερα και προκλητικότερα εκπειράζοντας τον Κύριο κατά ειδεχθή τρόπο. Τι κάνει;

Όπως τότε οι Εβραίοι, ενώ ο Μωυσής βρισκόταν στο όρος Σινά σε επικοινωνία με τον Θεό, αυτοί απήτησαν από τον Ααρών να τους κατασκευάσει είδωλα για να προσκυνήσουν την ύλη –από την οποία δεν μπόρεσαν ν’ αποχωρισθούν ποτέ– και να εξωτερικεύσουν την απόλυτη χυδαιότητά τους και την βλασφημία τους κατά του Θεού, κάπως έτσι και τώρα ο σύγχρονος άνθρωπος προσβάλλοντας την απαγόρευση της ανθρωποθυσίας υπό του Θεού, την επαναφέρει μόνος του σαν «Θεός» και κατά τρόπον που ούτε ο ίδιος ο Σατανάς επινόησε. Επιθυμεί τα θύματά του να είναι άβουλα και μη αντιδρώντα όντα, για να εξασφαλίζει την έλλειψη αντιστάσεως, επιτελώντας την ιδιόρρυθμη μιαρή θυσία ανενόχλητα. Φυσικά και αναφερόμαστε στο στυγερό και απαίσιο έγκλημα των εκτρώσεων, που ο ίδιος ο άνομος νόμος το προστατεύει απόλυτα. Εντάσσεται και αυτό στα νέα ήθη που επεκράτησαν. Όμως το αίμα των αθώων κατακρεουργημένων παιδιών ήδη έχει σχηματίσει μία ερυθρά θάλασσα έτοιμη να πνίξει την κοινωνία.

Ο Θεός απηυδισμένος από την συνεχή πτώση του πλάσματός του, αισθάνεται «άσχημα και αμήχανα».

Μέσα στην σιωπή της περισυλλογής του ακούγεται από το υπερπέραν η ριγώδης και δριμεία φωνή των υιών της βροντής:

«Κύριε, θέλεις εἴπωμεν πῦρ καταβῆναι ἀπό οὐρανοῦ καί ἀναλῶσαι αὐτούς, ὡς καί Ἠλίας ἐποίησε;» (Λουκ. 9,54)

Απότομα επεμβαίνει η μακροθυμία του Κυρίου και πάλι: «οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματος ἔστε ὑμεῖς· ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε ψυχάς ἀνθρώπων ἀπολέσαι, ἀλλά σῶσαι» (Λουκ. 9,55)

Με λίγα λόγια απαντάει ο Θεός.

«Δεν είναι εδώ πλέον το Καρμήλιον όρος όπου εκσφενδονίζεται το πυρ της οργής του Θεού. Είναι ο Γολγοθάς από τον οποίο όχι λόγια μίσους και κατάρας, αλλά λόγοι αγάπης και συγχωρήσεως θ’ ακουσθούν για όλους, ακόμη και τους σταυρωτές. Ἄφες αὐτοῖς»!

Κάνει λοιπόν μία ύστατη έκκληση ο Κύριος στον πωρωμένο άνθρωπο με την ελπίδα να εισακουσθεί. «Ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν» (Ματθ. 9,13).

Τι ζητάει ο Κύριος;

Εσωτερική ψυχική θυσία, που είναι «πνεῦμα συντετριμμένον, καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη», και έτσι «οὐκ ἐξουδενώσει ἡμᾶς».

Ας δώσουμε λοιπόν την καρδιά μας στον Κύριο. Είναι ο μόνος που θα την διαφυλάξει και θα την εξυψώσει!

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.

Αρίσταρχος