«ὑπό γῆν σφραγίζεται ὁ ἐν

ὑψίστοις οἰκῶν καί πλάνος

Θεός συκοφαντεῖται…»

(Μ. Παρασκευή Ὡδή Η΄)

Τι είναι θαύμα; Κάθε τι που προξενεί θαυμασμό, κατάπληξη, έκπληξη. Αυτός δε που αντικρίζει το θαύμα, πώς αντιδρά; Θαυμάζει, μένει έκθαμβος, άναυδος, ψάχνοντας να βρει τα χαμένα «λογικά» του.

Τι είναι θαύμα; Κάθε υπερφυσικό φαινόμενο, που δεν εξηγείται με τη λογική και αποδίδεται καθαρά σε θεϊκή επέμβαση.

Τι είναι θαύμα; Είναι η έκφραση του μεγαλείου και της παντοδυναμίας του Θεού. Της αγαθότητος και της αφράστου ανοχής του. Όλα τριγύρω μας είναι θαυμαστά και κάθε ένα απ’ αυτά αποτελούν ένα ξεχωριστό θαύμα. Όλη η πλάση μέσα στη θεϊκή αρμονία της συνθέτει την πληρότητα του θαύματος. Η γη, ο ουρανός, τα αστρικά συστήματα, ο ήλιος, το φεγγάρι, το ζωικό και φυτικό βασίλειο, ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτή η κορωνίδα της δημιουργίας και το μέγιστο των θαυμάτων.

Όλα όμως τα πρότερα, δεν συγκινούν πλέον τον ψυχρό και αναίσθητο σύγχρονο άνθρωπο. Θεωρούνται όλα κοινά, συνηθισμένα, ξεπερασμένα, γιατί κατά την γνώμη του τα έχει υπερνικήσει όλα και προχωράει ακάθεκτος. Πλέει ο σύγχρονος «Τιτανικός» κόντρα στα θεϊκά «παγόβουνα», έχοντας την πεποίθηση ότι θα τα συντρίψει. Δεν αντελήφθη όμως ο ταλαίπωρος «κυβερνήτης», ότι το σύστημα πλοήγησης που ρυθμίζει την πορεία της ζωής του, έχει καταστραφεί, καθότι απέρριψε την πυξίδα, που είναι το κύριο όργανο της όλης διεργασίας. Η πυξίδα δε αυτή, είναι ο Θεός!

Τα θαύματα όμως έχουν την έναρξή τους, με την έναρξη του ίδιου του κόσμου. Ό,τι και αν κάνει ο άνθρωπος, δεν μπορεί να τα ανταγωνισθεί προτάσσοντας τα δικά του «θαύματα». Πολύ παραπάνω δε, δεν μπορεί να αποκρύψει και να διαγράψει τα εν λόγω θεϊκά θαύματα. Γιατί είναι άφραστα θαύματα!

Τι σημαίνει άφραστα; Δηλαδή ανεκλάλητα, παράδοξα, «αλλόκοτα».

Όπως· «ὁ ἐν καμίνω ρυσάμενος τούς ὁσίους παῖδας ἐκ φλογός, ἐν τάφω νεκρός ἄπνους κατατίθεται…» Παραμένει δηλαδή, ένα ανέκφραστο και θαυμαστό γεγονός, το ότι Εκείνος που διεφύλαξε τους τρεις ευσεβείς Ισραηλίτες νέους από την φλόγα της καμίνου, όπου ρίχτηκαν, γιατί αρνήθηκαν να προσκυνήσουν το χρυσό άγαλμα του βασιλέως της Βαβυλώνος· Εκείνος τώρα νεκρός, χωρίς πνοή, τοποθετείται κάτω στον τάφο. Η «αδυναμία» του όμως αυτή να προστατέψει τον εαυτό του, υποκρύπτει ιερά το σχέδιο του Θεού να προσεγγίσει τον άνθρωπο, τον φλεγόμενο μέσα στο πυρ της αμαρτίας, να τον δροσίσει, ανασταίνοντάς τον και να τον κάνει αθάνατο. Απρόσβλητο από κάθε πυρ. «διά πάθους τό θνητόν άφθαρσίας ἐνδύει εὐπρέπειαν» (Κυριακή του Πάσχα ωδή Ζ΄).

Ιδού ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο θαύμα. Κι όμως αυτό το θαύμα αποτελεί σκάνδαλο για τους Εβραίους και εκφράζει μωρία για τους ειδωλολάτρες.

Όμως ο ψαλμωδός, αυτός που υμνεί τα μεγαλεία του Θεού και «βγάζει στην φόρα» τις ανθρώπινες ανομίες, αποκαλύπτει στον ψαλ. 113 ένα άλλο τριπλό θαύμα. Ένα αλλόκοτο θαύμα, και καθώς το μελετά, παράλληλα το αναλύει, υμνολογώντας με ένα ξέχωρο ποιητικό τρόπο, τον Θεό εν τοις θαυμασίοις αυτού.

Πρώτον· «ἡ θάλασσα εἶδε καί ἔφυγεν». Η Ερυθρά θάλασσα είδε τον Ισραηλιτικό λαό, τον προστατευόμενο από τον Θεό δημιουργό, κατά την έξοδό του από την Αίγυπτο και υπεχώρησε σχισθείσα εις δύο μέρη. Πάντοτε η φύση υποχωρεί μπρος στο μεγαλείο το θεϊκό και υποκλίνεται. Μόνο ο άνθρωπος αντιστέκεται αποστατών.

Δεύτερον· «ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω» (Ιησ.3,16). Κατά την είσοδο του Ισραήλ στη γη της Επαγγελίας, στέγνωσε η κοίτη του ποταμού Ιορδάνη και όλοι οι Ισραηλίτες πέρασαν μέσα απ’ αυτήν, στην αντίπερα όχθη, «ἀβράχοις ποσίν». Αυτά τα δύο προαναφερθέντα θαύματα, επετελέσθησαν την ανάλογη μέρα και την στιγμή που χρειαζόταν και δεν αποτελούν μία τυχαία γεωλογική συγκυρία, όπως προφασίζονται οι κατά «τύχη» άνθρωποι. Οι δήθεν διανοούμενοι. Οι εμπνευστές του διαστημοπλοίου «Challenger» και των δίδυμων πύργων. Οι εμπαθώς εμμένοντες στο «εκπειράζειν» τον Κύριο.

Τρίτον· «τά ὄρη ἐσκίρτησαν» (Εξ. 19,16-25). Σεισμός μέγας έγινε στο όρος Σινά, την ώρα ακριβώς που παραδιδόταν ο Νόμος στον Μωυσή. Ας αποφανθούν επί του παρόντος οι σεισμολόγοι, οι πάντοτε απαντούντες με σιγουριά· «ίσως…». Όμως ο ψαλμωδός, ο προσγειωμένος άνθρωπος, ο ταπεινός υπηρέτης του ανωτάτου Κυρίου, εύλογα αναρωτιέται, βλέποντας τα πρότερα θαυμαστά.

«Τι σου συνέβη ω Ερυθρά θάλασσα και υπεχώρησες και συ ω Ιορδάνη ποταμέ και ανέκοψες τον ρουν σου; Γιατί σεις όρη του Σινά, σκιρτήσατε όπως το κριάρια και τα βουνά όπως τα αρνάκια των προβάτων;»

Η απάντηση φυσικά είναι μία. Επειδή παρουσιάστηκε ο Κύριος μέσα στην δύναμή του. Ο Θεός ενήργησε αυτά τα θαυμαστά γεγονότα, για να αποκαλύψει την δόξα του. Όσον αφορά τους γεωλόγους και τους απανταχού σεισμολόγους, ας εμμένουν στην επιστημονική τους εξήγηση· «έτυχε».

Τελικά για κάποιους, η θεά τύχη ρύθμισε ακόμη και την γέννησή τους.

Να συνεχίσουμε; Ο προφήτης Ιωνάς ταξιδεύων με πλοίο, αρνούμενος να εκτελέσει εντολή Θεού να κηρύξει στη Νινευί, ρίχνεται από τους συνταξιδιώτες του ως υπαίτιος της τρικυμίας στην θάλασσα. Εκεί καταπίνεται από ένα κήτος και βρίσκεται στην κοιλιά του, όπου ζει για τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Μέσα από το κήτος εξέρχεται σώος στην ξηρά και εκτελεί την εντολή του Θεού να σώσει τους Νινευίτες. Όλα τα πρότερα και αυτά κατά τύχη;

Να προχωρήσουμε λίγο ακόμη στην περιήγηση, στον κόσμο των θαυμασίων του Θεού; Διαβάζουμε το ένατο κεφάλαιο στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, σχετικά με την θεραπεία του εκ γενετής τυφλού. Το γεγονός θα το παρουσιάσουμε, προσεγγίζοντάς το από δύο πλευρές. Η μία είναι η καταφανής του μεγάλου θαύματος, μέσω του οποίου «βάζει» μάτια ο Χριστός, εκεί που δεν υπήρχαν πριν και χαρίζει την πολύτιμη όραση στον εν λόγω τυφλό. Η δεύτερη όμως έχει σχέση με την «τύφλα» της κοινωνίας. Με την σύγχρονη στοχοποίηση της θείας Κοινωνίας, λόγω κορωνοϊού, όπου γίνεται λόγος για «σάλιο, κουταλάκια και τα ποικίλα διαβολικά τερτίπια». Εν προκειμένω λοιπόν ο Κύριος, με μία κίνηση «υγειονομικά απαράδεκτη», ομμάτωσε τον τυφλό! Ανέμειξε το σάλιο του (που είναι μέσο διάδοσης ιών και βακτηρίων) με χώμα (που είναι πηγή εκατομμυρίων μικροβίων) και «επέχρισε» τον πηλό στα μάτια του τυφλού (σε σημείο εισόδου μικροβίων και έναρξης μόλυνσης). Το τι ακολούθησε, το γνωρίζουμε όλοι μας – τυφλοί, μονόφθαλμοι και «βλέποντες»– αλλά πρέπει να γνωρίζουμε, ότι καμμία επιστήμη δεν πρόκειται να το αναπαράξει.

Απλά αν γινόταν σήμερα, εκτός από τους τότε φαρισαίους, στους κατήγορους του Ιησού, θα συγκαταλέγονταν και κάποιοι στενοκέφαλοι λοιμωξιολόγοι και πλείστοι ανόητοι διανοούμενοι. Οι «Ξερόλες». Γιατί; Γιατί απλά δεν βιώνουν του μυστηρίου την δύναμη. Ο Κύριος όμως είναι εκεί και προσκαλεί τους πάντες, χωρίς να τους υποχρεώνει. Ειδικά προσκαλεί την σύγχρονη επιστήμη, ένεκα της οποίας σύμφωνα με την ρήση ενός επισκόπου, οφείλουμε την ζωή μας εν μέσω κορωνοϊκής «τύφλωσης». Αυτά διακηρύσσουν και οι σύγχρονοι φαρισαίοι, χωρίς όμως να έχουν απαντήσει ακόμη, γιατί, κατεδίκασαν τότε τον Χριστό σε σταύρωση, αλλά και γιατί, συνεχίζουν μέχρι των ημερών μας και τον διώκουν…

Τελειώνουμε μερικά από τα ατελεύτητα θαύματα του Χριστού, με την αναφορά μας στον Λάζαρο.

Την τέταρτη ημέρα από τον θάνατό του, καλεί ο Ιησούς, τον οδωδότα φίλο του, να βρεθούν έξω από το μνήμα. «Λάζαρε δεῦρο ἔξω» (Ιω.11,41). Έτσι απλά! Τον φωνάζει, όπως εμείς απευθυνόμαστε σε ένα φίλο μας, καλώντας τον, να βγει έξω από το σπίτι του, για να βρεθούμε…

Έρχεται λοιπόν ο Χριστός στις μέρες μας, δικαιωματικά και απόλυτα κυριαρχικά και απευθύνει στην σύγχρονη κοινωνία των θαυματοποιών, το ερώτημα: «Τί ἐμοί καί σοί;» (πρβλ. Μαρ. 5,7). Ποια σχέση μπορεί να έχουν τα θαύματα τα δικά μου, με τις διαβολικές επινοήσεις –προκλήσεις, τις δικές σου, ω αποστάτη άνθρωπε;

Κάπως έτσι όμως απλά, αναφύεται ένα ερώτημα. Γίνονται θαύματα στις μέρες μας, όπως και τότε; Είναι αναμφισβήτητο γεγονός, ότι επιτελούνται άπειρα θαύματα και στις μέρες μας και ίσως και «ανώτερα» από τότε.

Ο Παράκλητος θαυματοποιεί «όπου και όποτε θέλει», όμως απόρρητα και σε στενό περιβάλλον, λόγω της αναξιότητος του μείζονος μέρους της κοινωνίας να αποδεχθεί τα εν λόγω θαύματα, πανέτοιμη όμως να τα ειρωνευθεί, να τα λογοκρίνει και να τα απαξιώσει.

Για να ξεφύγουμε δε από την μονόπλευρη θεώρηση του θαύματος, στο στενό περιβάλλον της υγείας, θαύμα σύγχρονο αποτελεί η ύπαρξη αγνών νέων, καθαρόαιμων απογόνων του Παγκάλου Ιωσήφ. Θαύμα αποτελεί ο συνεχόμενος σεβασμός στον θεσμό της χριστιανικής οικογενείας, ως φυσική απόρροια του μυστηρίου του γάμου. Θαύμα αποτελεί η τεκνογονία, εν μέσω εκατομμυρίων εκτρώσεων και της γενικής απαξίωσης και δίωξης των ηρώων πολυτέκνων από την άθεη και υποκριτική πολιτεία, που αντιμετωπίζει το δημογραφικό με την εισροή «ξένου συναλλάγματος». Θαύμα αποτελεί η διατήρηση της προσευχής, ως μέσο επικοινωνίας της γης με τον ουρανό και το δημόσιο σταυροκόπημα, ως χάραγμα χριστιανικό και ευθαρσή δήλωση της ταυτότητας του ορθοδόξου χριστιανού.

Όσο για τα θαύματα που προκλητικά απαιτεί ο ειδωλολάτρης άνθρωπος, όταν πλήττεται από ποικίλους κορωνοϊούς, πρέπει να γνωρίζει ο εν λόγω ότι το θαύμα δεν έχει σχέση με θέαμα ή την υποβοήθηση της αμαρτίας λόγω ίασης και το σπουδαιότερο την απάντηση μας την δίδει ένα τραγούδι που κρατά βάθος, μέσα στην ρηχότητα των άλλων.

«Όμως αυτά τα θαύματα, γίνονταν σ’ άλλα χρόνια, τότες που ζούσαν άνθρωποι με καθαρή ψυχή, που κοίταγαν πολύ ψηλά στου ουρανού τ’ αλώνια και ξέρανε ποιο σύννεφο θα φέρει τη βροχή».

Τώρα όμως ο άνθρωπος έχει βρώμικη ψυχή, δεν κοιτά ψηλά στον ουρανό, γιατί καταλαμβάνεται από ψυχικό ίλιγγο, ενώ κοιτάζει ελεεινά προς τα κάτω, στο χώμα –όχι όμως για να πλάσει πηλό όπως κάποιος άλλος– και στην ανθρώπινη βρώμα και φυσικά δεν γνωρίζει πλέον ποιο σύννεφο φέρνει βροχή, γιατί τα έκανε όλα «μούσκεμα», οπότε δεν απαιτείται βροχή. Και φυσικά οι μετεωρολόγοι εμωράνθησαν, ως οι δεινοί συζητητές, καθότι προβλέπουν τα… «απρόβλεπτα».

Κι όμως το μέγιστο θαύμα στις μέρες μας είναι η άφραστος ανοχή του Θεού, που παρατείνει την μη καταστροφή της γης.

Όμως· «ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».

Αρίσταρχος