Εδώ και χρόνια αποφεύγω τις ειδήσεις των 8, όπως ο διάβολος, που λένε, το λιβάνι. Συνειδητά και με επίγνωση των συνεπειών τούτης της αποστασιοποίησης. Δόσεις ενημέρωσης με φτάνουν -και μου φτάνουν- κατά κύματα είτε από το Διαδίκτυο είτε κι από το ραδιόφωνο. Ο λόγος είναι ότι δεν κατάφερα να συνηθίσω την αρρώστια τούτη που δέρνει την Ελλαδική ενδοχώρα. Αρρώσταινα λοιπόν. Και αρρώσταινα περισσότερο, γιατί αδυνατούσα έπειτα να ανασυνταχτώ και να ξαναμπώ εντός του πεδίου της μάχης. Πώς να τα βάλεις με την ηλιθιότητα που από παντού διαχέεται και πώς να την αντέξεις και να την εντάξεις στην καθημερινότητά σου; Ή, το χειρότερο, πώς να αμυνθείς; Για επίθεση δε μας επιτρέπεται να μιλάμε. Άνισος ο αγών και τα όπλα ισχνά. Έως ανύπαρκτα.

  Σήμερα το βράδυ όμως έκανα το λάθος να κάτσω ενώπιον του δέκτη μου και να προσπαθήσω κάτι από όλους και από όλα να παρακολουθήσω. Είπα να ενημερωθώ, λοιπόν. Είναι και ο φόβος της γρίπης, άλλωστε, που τείνει στο σβέρκο να μας κάτσει ως τρόμος. Και μεταξύ δημοσιογράφων, πολιτικών και πλήθος άλλων -άσχετων και μη, που παρελαύνουν ως γνωστόν στα γλαστροπαράθυρα με συνέπεια και ευλάβεια καθημερινή, να’ σου και ο κκ. Άνθιμος να μιλήσει για τη γρίπη. Και περιμένω και γω, εντείνοντας κάπως την προσοχή μου, λόγω του σχήματος άλλωστε, ν’ ακούσω τη θέση της Εκκλησίας επί του θέματος. Και ακούω το εξής κανιβαλικό, τουτέστιν άνω ποταμού: ότι όποιος νοσεί καλό θα ήταν να απομακρυνθεί εκ του Αγίου Ποτηρίου, για μια-δυο, τρεις Κυριακές, έως ότου πάλι ξενοσήσει και επιστρέψει ως καλός και άξιος χριστιανός στα καθήκοντά του! Αυτά την Παρασκευή 24 Ιουλίου του 2009.

  Το πράγμα αγγίζει την αίρεση. Το αντιλήφθηκαν άραγε οι υπόλοιποι της Ιεραρχίας ή δεν του έδωσαν την πρέπουσα προσοχή; Εθελοτυφλούν όλοι αντάμα και εν επιγνώσει σιωπούν ή ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης μιλά για μια ακόμα φορά ερήμην του και ερήμην οπωσδήποτε του σχήματος που φέρει; Γιατί, αν υπήρχε περίπτωση «μαρτυρίας» κατά την εκκλησιαστική ορολογία, αυτή θα ήταν η περίπτωση που θα έπρεπε να υποστηρίξει -και ούτε να υποστηρίξει, απλώς να πιστεύει- ότι όσο σαλό και παράλογο και οπισθοδρομικό και αν ακούγεται, από την εποχή που εκείνος ο μεγάλος Σαλός υπέδειξε το Σώμα Του και το Αίμα Του δεν έχει αλλάξει τίποτα. Κι αν όλα τα σωριάσουμε, αυτή είναι η μόνη αλήθεια που μας συνέχει. Ως πιστών εννοείται. Όχι ως υποτακτικών ή δορυφόρων του θεσμού. Το πράγμα λοιπόν αποτελεί πράγματι αίρεση.

  Και ψάχνω με τη μηχανή google φυσικά, να βρω αν ο άνθρωπος μίλησε ξανά περί της γρίπης ή αν πρώτη φορά του προέκυψε, καθώς είμαι και άσχετη και το δήλωσα εκ προοιμίου, για να εξηγούμαστε. Και να’ ναι καλά η μηχανή τούτη, γιατί ευρέθη πράγματι ότι στις 16 αυτού του μήνα ο μητροπολίτης Άνθιμος μια άλλη δήλωση είχε κάνει περί της γρίπης, εντελώς διαφορετική από τούτη που εκτοξεύτηκε εντός του σαλονιού μου το απόδειπνο της Αγίας Χριστίνης. Πως δεν τίθεται θέμα Θείας Μετάληψης, καθώς η νέα γρίπη δεν μεταδίδεται από τη Θεία Κοινωνία, βοηθά άλλωστε και το ασήμι των κοχλυαρίων και ένεκα τούτου ακίνδυνη η Κοινωνία, γιατί -είπαμε- βοηθά και το ασήμι. Και επικαλείται ιατρικές γνωματεύσεις, σύμφωνα με τις οποίες, τα μικρόβια, αν υπάρξουν, χάνονται πάνω σε τούτο το πολύτιμο υλικό. Φρίκη, άλλο τίποτα δεν έχω να πω. Τι άλλαξε από την τότε δήλωσή του μέχρι την πρόσφατη; Τι προσπαθεί ο άνθρωπος να συνταιριάξει και να συμβιβάσει; Με ποιους θέλει να συμπλεύσει και γιατί; Καθώς είναι ελεύθερος κανείς είτε να κατηγορηθεί εντελώς τρελός και να ασπάζεται τα περί Σώματος και Αίματος είτε να τα αρνηθεί ευθαρσώς και εξολοκλήρου. Να στέκεται όμως στη μέση και να προσπαθεί να ισορροπήσει άθλια και γελοία μεταξύ των μαζών, που έτσι κι αλλιώς θα τον συνθλίψουν, προκαλεί εμετό. Αν δεν μπορεί κανείς να ανυψωθεί στο ύψος των περιστάσεων ή έστω να σταθεί στην άκρη, ας λουφάξει επιτέλους είτε από αδυναμία είτε από αδιαφορία και ας αφήσει τους γιατρούς να κάνουν το χρέος τους, τους δημοσιογράφους να παίζουν το παιχνίδι τους, τους πολιτικούς να κονταροχτυπιούνται και τους πιστούς να πιστεύουν. Την τύφλα τους; Ναι, την τύφλα τους. Δεν είναι άλλωστε δικαίωμά τους; Όσο δικαίωμα έχει κάποιος να αρνείται ή να εμπαίζει, άλλο τόσο έχει και κάποιος άλλος να πιστεύει κι ας εμπαίζεται. Ας είμαστε όμως σταθεροί σε ό,τι. Παίζοντας το παιχνίδι των πολλών, στο τέλος δεν παίζουμε κανένα.

  Προτείνω, λοιπόν, πράγμα που μου επεσήμανε φίλη εκτός Εκκλησίας που λένε, και επαυξάνω, την επόμενη φορά που θα προσέλθουμε στη Θεία Κοινωνία -ειδικά αν είμαστε ποίμνιο του Θεσσαλονίκης- να επιδείξουμε και το Βιβλιάριο Υγείας, μήπως και έχουμε νοσήσει πρόσφατα και εκ τούτου κριθούμε ανάξιοι για να κοινωνήσουμε. Συμβουλή βέβαια προς ναυτιλλομένους: μη λησμονήσετε να θεωρήσετε εγκαίρως τα βιβλιάριά σας. Θα μας πουν εκτός Εκκλησίας λοιπόν; Ας μας πουν.

  Κλείνω με Κώστα Μόντη. Γιατί αυτός μπόρεσε να βάλει κάπως τα πράγματα στη θέση τους. Μέσα του τουλάχιστον. Και γιατί μόνο η ποίηση εξακολουθεί να βάζει τα πράγματα στη θέση τους:

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ («Κύπρια Ειδώλια», 1980)

Μην παρεξηγήτε τους ιεροκήρυκες,
μη λέτε «αυτά πια δεν είναι για ενήλικες»,
μη, προς Θεού, σας εκνευρίζουν,
δεν είν’ για σας που τα προορίζουν,
είναι γι’ αυτούς που σ’ έτερους τομείς
εμπαίζουμε κ’ εμείς.

«ΕΓΩ Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ…» («Αγνώστω ανθρώπω», 1968)

Μη λες εσύ πως «είσαι αμαρτωλός κι’ άθλιος».
Εγώ να σου το πω
κάτω απ’ τον άμβωνα,
έξω απ’ την εκκλησιά, μακρυά απ’ τις στιγμές που ξέρεις πως δε σε πιστεύουν οι ακούοντες,
που ξέρεις πως ακριβώς τ’ αντίθετα υπονοούν.

ΟΛΓΑ ΝΤΕΛΛΑ
Πρεσβυτέρα – Καθηγήτρια – Φιλόλογος
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009
Εορδαϊκός Παλμός - 12/08/2009
 

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ